Göç dönemlerinde ve kış aylarında Türkiye’nin tamamında görülen Gri Balıkçıl, gri ve beyaz renklere sahip uzun boylu uzun bacaklı büyük bir balıkçıldır. Boyu: 84-102 cm. Kanat açıklığı: 155-175 cm’dir. Gagası uzun ve kalındır. uçarken çığlığa benzer ses çıkarır. Kışın kalabalık gruplar halinde bulunur. Deniz ve göl kıyıları, sığ sulak alanlar, lagünler ve bataklıklarda bulunur. Genellikle ağaçlara yuva yapsalar da sazlıklarda ve kayalıklarda da yuvaları görülmüştür. Kertenkele, yılan, küçük memeliler, böcekler ve yumuşakçalar ile beslenir. IUCN kırmızı listesine göre LC (Düşük risk) kategorisindedir.

Ülkemizin genelinde, sulak alanlarda kış aylarında ve göç dönemlerinde görülür, az olmakla beraber üreme kayıtları vardır. Küçük ve renkli, üst tarafı mavi-yeşil, alt tarafı turuncudur. Sivri uzun gagası vardır. Küçük kırmızı ayakları vardır. Hızlı ve genellikle suyun üzerinde uçar. Genellikle küçük balıklarla, bazen de böcek larvaları, küçük kabuklular ile beslenir. IUCN kırmızı listesine göre LC (Düşük risk) kategorisindedir. 

Marmara, Ege, Akdeniz ve Batı-Orta Karadeniz bölgelerinde yıl boyu görülen yerli bir türdür. Diğer bölgelerde kış göçmeni, yaz göçmeni veya geçit türüdür. Yerde zıplayarak gezmesiyle bilinen, siyah renkte, uzun kuyruklu, erişkin erkeklerinin gagası sarı-turuncu renktedir. Ormanlık alanların ortaboylu ötücülerindendir. Boyu 23-29 cm, kanat açıklığı 34-38 cm’dir. Parklar, korular, bahçeler, çalılıklar ve ormanlarda yaşar, yuvasını çalılarda ve ağaç dallarında kurar. Meyveler, solucanlar ve çeşitli böceklerle beslenirler. IUCN kırmızı listesine göre LC (Düşük risk) kategorisindedir. 

Türkiye genelinde görülen yerli bir türdür. Siyah-beyaz renkli, uzun kuyruklu, kanatlarında mor veya yeşil parlak tüyler vardır. Gagası ve bacakları siyahtır. Parklar, bahçeler, ağaçlık alanlarda yaşar. Çöplüklerde bolca bulunur. Küçük memeliler, sürüngenler, kuş yavruları, kuş yumurtaları, tohumlar meyveler, evsel atık yiyecekler ve leşler ile beslenir. IUCN kırmızı listesine göre LC (Düşük risk) kategorisindedir. 

Soğanlı bir bitki olup 20-55 x 23-32 mm boyutlarında soğanlara sahiptir. Yaprakları uzun şeritsi, 10-55 cm boyunda 4-16 mm enindedir. Şeritsi yaprakları mavimsi yeşildir. Çiçekleri tek tek çıkmakta olup çiçek örtüsünün parçaları soluk sarımsı renktedir. Taç yaprak örtüsü boru şeklindedir. Taç yaprak uçları tam kenarlı, genellikle yalındır. Stamenleri hemen hemen eşit boyutlardadır. Soğanları ise derinlerde olup 20-25 cm’ye kadar inmektedir. Mart-mayıs aralarında çiçek açar. Ülkemizde doğallaşmış bir tür olup İstanbul’da Belgrad Ormanı Ağasuyu ve eski Belgrad köyü harabeleri yakınında, gürgen ve yabani meyve ağaçları altında yayılır. (Yaltırık ve Efe, 1988). İstanbul park ve bahçelerinde doğallaşma eğilimindedir.

Gövdeleri 1 m’ye kadar boylanan ve dik büyüyen bitkilerdir. Yaprakları değişken şekillerde, genellikle pinnat lopludur; segmentleri dişli, uçta yer alan segment mızraksı ve yandakilerden çok daha uzundur. Yaprak sapları kılsı basık tüylü ya da yaygın uzun tüylüdür. Taç yaprakları kırmızı renkte ve tabanı siyah lekelidir. Boyutları değişkendir. Meyve kapsül şeklinde, küremsi ya da hemen hemen küremsi, tabanı yuvarlak, boyu genişliğinin yaklaşık iki katı kadardır. Disk düz ve 18 kadar stigması vardır. Çiçeklenme zamanı mart-ağustos ayları arasıdır. Yaygın bir tür olup deniz seviyesinden 1400 m yükseltiye kadar tarlalar, atık sahalar ve terkedilmiş alanlarda yetişir (Cullen, 1965). Çatalca civarında görülmüştür.

Çok yıllık, 10-30 cm boyunda, nodalarından köklenen ve yerde sürünen otsu bitkilerdir. Yapraklar uzun saplı olup yaprakçıklar 1-2 cm boyunda, geniş olarak ters yumurta şeklindedir. Yaprakçık uçları yuvarlak veya hafifçe kertiklidir. Kulakçıklar kısa bir biz ile sonuçlanır; tabanı geniştir. Çiçek kurulu şemsiye tipindedir, çok sayıda çiçek taşır, yan çiçek kurulunun sapı kendisini çevreleyen yapraklardan daha uzundur. Çiçekler beyaz veya pembemsi renkli ve kokuludur. Çiçek sapları çıplak veya tüylüdür. Çanak çan şeklindedir. Bakla meyve genellikle 3-4 tohumdur. Çiçeklenme zamanı mart-eylül aylarıdır. Deniz seviyesinden 2500 m yükseltiye kadar bataklık yerler, çayırlıklar, nemli alanlar, orman kenarları ve çam ormanlarında yetişir. Anadolu’nun iç kesimleri dışında diğer bölgelerde yayılışyapar (Zohary, 1970; Yaltırık, 1989). Çok yaygın bir türdür.

En çok 1 m’ye kadar boylanabilen herdem yeşil çalılardır. Yapraklar yumurtamsı, geniş ters-yumurtamsı veya hemen hemen dairesel, 1-6 x 0,5-2 cm boyutlarında, yaprak sapı geniş, üst yüzleri yeşildir. Simoz terminal, seyrek ve 1-6 çiçeklidir. Çiçekler pembe, 3-5 (-6) cm çapındadır. Stigmanın boyu hemen hemen stamenler kadardır. Kapsül meyve yoğun bir şekilde basık tüylerle kaplıdır. Çiçeklenme zamanı mart-haziran aylarıdır. Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz bölgesi’nde deniz seviyesinden 1000 m’ye kadar makilik alanlarda yaygındır (Coode, 1965; Akkemik, 2014). İstanbul’un makilik alanlarında çok yaygındır. 

Çoğulukla 2-10 m’ye kadar boylanan boylu çalı veya ufak bir ağaçtır. Genç sürgünler kırmızı esmer renktedir. 5-10 cm çapındaki yapraklar hemen hemen daire şeklinde ve tam kenarlıdır. Yaprağın dip tarafı yürek gibi oyuk, tepeleri ise yuvarlaktır. Her iki yüzü de tüysüzdür. Üstü koyu yeşil,alt yüzü mavimsi yeşildir. Çiçeğinin kendisine has gayet güzel açık pembe ile mor arası ‘erguvani’ bir rengi vardır. Geçen yıllara ait dallar üzerinde çiçeklerinin 10 tanesi bir araya gelerek kısa salkım halinde kurullar oluştururlar. Çiçek açma zamanı genellikle nisan-mayıs aylarıdır. Kırmızı-kahverengindeki olgun bakla meyveler ince ve yassıdır. Bakla içinde çok sert kabuklu, mercimek gibi yassı 6-15 adet tohum vardır. Tipik bir Akdeniz bitkisidir (Chamberlain ve Yaltırık, 1970; Kayacık, 1982; Karlıoğlu, 2014). İstanbul Boğazı’nın simge ağaçlarından biridir. Sazlıdere çevresinde yer yer doğaldır.

Tırmanıcı veçok yıllık otsu bitkiler olup sürgünleri kanatlı, 1-2,5 m boyunda ve çıplaktır. Yaprakları sülüklü ve sülükleri dallanmış; yaprakçıklar bir çift, geniş eliptik ve ender olarak yuvarlaktır. Tipik özelliği yaprak kenarlarının dalgalı, damarlarının paralel ve uzun olmasıdır. Kulakçıklar yumurtamsımızraksı veya mızraksı, yarı oksu şekildedir. Çiçek sapları 3-13 çiçek taşır, yapraklardan çok daha uzundur. Bakla meyve çıplak, üstteki dikiş dar omurgalı, 50-70 x 7-10 mm boyutlarındadır. Tohumlar 6-10 adet olup hafif buruşuktur. Çiçek açma zamanı nisan-haziran aylarıdır. Genel olarak Kuzeybatı Türkiye’de deniz seviyesinden 600 m yükseltiye kadar yaprak döken ormanlar, sırtlar ve yok kenarındaki doğal alanlarda yetişir. (Davis, 1970). Sarıyer’in kuzeyindeki ormanlar, orman kenarları ve yol kenarlarında bulunan doğallığı bozulmamış çalıklarda görülmüştür. Tehlike altında olan endemik bir türdür.

Çalı formunda odunsu bitkilerdir. Yaprak sapı 1-1,5 cm kadar, yaprak ayası eliptik-yumurtamsıdır. Çiçek kurulu 5-20 çiçekli ve çiçek kurulu sapı 1,3-7 cm’dir. Çiçek kurulundaki çiçeklerin sapları 2-2,5cm olup genellikle tüysüz, bazen bezeli tüylü veya hafif tüylüdür. Taç yapraklar erguvan-pembe, çan şeklinde ve çapı 1,5-2,5 cm, genellikle dış kısmı tüysüz, iç kısmında tabana doğru tüylü, loplar 1,5-2,5 cm, sivri veya yuvarlak, üst kısmı sarı lekelidir. Stamen 10 adettir. Ovaryum çıplak; stillus 3-4 cm ve tüysüzdür. Çiçeklenme mayıs-haziran ayında gerçekleşir. Karadeniz ve Marmara’nın kuzeyindeki nemli kısımlarda yayılış yapar (Stevens, 1978; Çolak, 1997). Çatalca, Ağva ve Ömerli’de yayılışı vardır (Efe ve Yılmaz, 2013).

Kışın yapraklarını döken, 3-4 m boylanabilen tırmanıcı odunsu bitkilerdir. Genç dalların içi boş, tüysüz veya bezeli tüylüdür. Yapraklar ters yumurta ve yumurtamsı şekilde, 3-7 x 1,5-4 cm boyutlarında, küt uçlu, tüysüz veya bezeli-kısa yumuşak tüylü, sapsızdır; en üst yapraklar çift ve birbiriyle kaynaşmıştır. Çiçek kurulu terminal, 4-10 çiçekli; çiçek kurulu sapı 20-40 mm’dir. Brahtecikler geniş, yumurtalığın 2/3’ü kadar uzundur. Taç yaprak sarımsı, 30-50 mm, tüysüz veya yoğun bezelidir. Çiçek tüpü ince, dudak boyu kadar ve dışbükey değildir. Üzümsü meyve kırmızı renkte, ortalama 6 mm çapında, kümelenmiş ve basittir. Çiçeklenme zamanı mayıs-haziran aylarıdır. Marmara, Ege, Akdeniz, İç ve Doğu Anadolu’da 1200 m yükseltiye kadar yetişir (Chamberlain ve Long,1972; Eminağaoğlu ve diğ., 2014). Kilyos, meşe ormanlarında görülmüştür.

Stolanlar, eğer varsa,kısa ve toprak içerisindedir. Rozet yaprakları 30-170 x 5-25 mm, çoğunlukla ters mızraksı, bazen de dar eliptik, sivri uçlu ya da küt, tabanda uzun ve yapışık, genellikle tam kenarlı, nadiren küçük dişli, çok sayıda, hemen hemen sert glandsız tüylü ve az sayıda yıldız tüylüdür. Çiçekli gövdeler 30-100 cm, çok sayıda yıldız tüylerle kaplı, sayısız basit tüylü ve azsayıda glandlı tüylüdür. 1-4 yapraklıdır. Çiçek kurulu simoz, ana dallar yarı şemsiye gibi başçık 10-100 adet kadardır. Fillariler 4-7 mm, şeritsi-mızraksı, sivri uçlu, yıldız, basit ve seyrek glandlı tüylüdür. Çiçeklenme zamanı haziran-temmuz aylarıdır. Türkiye’de Trakya, Karadeniz, Ege, Orta ve Doğu Anadolu’da deniz seviyesinden 2300 m yükseltiye kadar çalılıklar, kayalık, yamaçlar ve ağaçlandırma sahalarında doğal yetişirler (Sell ve West, 1975). Garipçe Köyü üstlerinde görülmüştür.

Karadeniz, Marmara bölgelerinde ve Ege Bölgesinin kuzeyinde yıl boyunca görülen yerli bir türdür. Türkiye’nin diğer bölgelerinde yaz göçmeni, kış göçmeni veya geçit kuşudur. Göğsü ve yüzü turuncu renkte, dişisi ve erkeği birbirine benzerdir. Boyu 12,5-14 cm, kanat açıklığı 20-22 cm’dir. Şehir içi yeşil alanlarda, çalılıklarda, parklarda, ağaççıklarda, ormanlarda yaşar. Besinleri solucalar, böcekler, böcek larvaları ve diğer omurgasızlardır. IUCN kırmızı listesine göre LC (Düşük risk) kategorisindedir.

Leylek, leylekgiller familyasından büyük ve uzun bacaklı bir kuş türü. Siyah kanat uçuş tüylerinin dışında tamamen beyazdır, gagası ve bacakları erişkinlerde kırmızı, yavrularda ise siyahtır. Büyük bir kuş olup 100-115 cm uzunluğunda, 2,3 ila 4,5 kg ağırlığındadır, kanat açıklığı ise 155-215 cm'dir.

Bir leyleğin ortalama ömrünün 20-25 yıl olduğu tahmin ediliyor. Yaban ortamında yaşadığı bilinen en yaşlı leylek 39 yaşındadır. Leylekler birçok farklı türü yiyerek beslenir. Bunlar; böcekler, kurbağalar, yılanlar, fare gibi türleri barındırır. Yakalarlarsa gelengi, tavşan gibi memelilerle de beslenirler.

İstanbul, Avrupa-Afrika leylek göç yollarından en önemlisinin üzerinde bulunuyor. Her sene ilkbaharda yaklaşık 400.000-500.000, sonbaharda o yılın yavrularıyla yaklaşık 700.000-800.000 leylek İstanbul’un üzerinden geçiyor. Leylekler, üreme döneminde Avrupa, Türkiye, ve Kuzey Afrika’nın batısına; kışlamak içinse Afrika’yı Sahra Çölü’nün güneyine göç ederler.

Leylekler aynı yuvayı yıllar boyunca kullanırlar. Bazı yuvalar sahip değiştirse de uzun yıllar kullanılmaya devam edilebilir. Bilinen en eski leylek yuvası, Almanya’nın Langensalza kasabasında bulunmaktadır. Bu yuva 400 yıldan uzun bir süredir kullanılmıştır.

Genellikle ağaçlar üzerinde sarılıcı ya da yerde sürünücü, 30 metreye kadar boylanabilen çok yıllık odunsu bitkilerdir. Genç sürgünleri ve çiçek kurulu yıldızımsı tüylerle kaplıdır. Yapraklar tüysüz, herdem yeşil, çiçekli sürgünler üstünde dar elips veya hemen hemen daire biçiminde-yüreğimsi şeklinde, genellikle bütün halde, 5-8 x 5-10 cm boyutlarında; kısır sürgünleri üzerindekiler elsi şekilde 3-5 loblu, (2-) 4-8 x 2-6 cm boyutlarındadır. Taç yapraklar 3-5 mm, yeşilimsi, ilk zamanlarda açık, sonraları aşağı doğru eğilmiştir. Meyve yeşil veya mavimsi-siyah renkte, 6-12 mm çapındadır. Çiçeklenme zamanı ağustos-eylül aylarıdır. Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz Bölgesi’nde deniz seviyesinden 1500 m yükseltiye kadar nemli ormanlarda görülür. (Chamberlain, 1972; Eminağaoğlu ve Aksu, 2014). Ormanlık alanlarda yaygındır.

Yayılışı: Türkiye’nin tamamında yaz aylarında ve göç dönemlerinde görülebilen bir türdür. Doğu Karadeniz’in sahil kesimleri hariç, diğer bölgelerde üremektedir.

Fiziksel özellikleri: Kızıl-kahverengi tepesi, siyah sürmesi, parlak sarı boğazı ve mavimsi alt tarafı ile ülkemizde görülen en renkli kuşlardan biridir. Gagası hafifçe aşağı kıvrıktır. Erişkinin sırtı ve kanat üstü kızıl kahverengidir, sırtın kenar kısımları parlak sarıdır. Genci daha soluk renklidir. Üst tarafı yeşilimsidir.

Boyu: 25-29 cm. Kanat açıklığı: 36-40 cm.

Habitat: Açık alanlarda bulunur; kumlu ve killi topraklarda tüneller açarak yuva yapar. Yuvalarının uzunluğu 2.7 metreyi bulabilir.

Beslenme: Adından da anlaşılacağı üzere uzman bir arı avcısı olmakla birliktedir. Her türlü uçan böcek ile beslenir.

Fiziksel Özellikleri

Kanat genişliği: 226 - 360 cm

Boyu: 140 - 180 cm

Gagası uzunluğu: 28,9 ila 47,1 cm

Ağırlığı: Erişkin erkek kuşlar 9 ila 15 kg ağırlığındadır. Erişkin dişi kuşlar ise 5,4 ila 9 kg

Besin Kaynakları: Balık (500 ila 600 gr ağırlığında)

Günlük besin ihtiyacı: 0,9 ila 1,4 kg arasındadır.

Ak pelikanların maksimum kanat genişliği, yaşayan ve uçan hayvanlar arasında Büyük albatroslardan sonra tespit edilen ikinci en büyük kanat genişliğidir. Havada süzülerek uçan Ak pelikanlar, uçarken çok zarif bir görüntü sergiler; pelikanın boynu aşağı doğru bükülerek başı gövdesine yakın ve hemen hemen aynı hizada durur. Üreme döneminde erkeğin başındaki deri pembeleşirken, dişinin başındaki deri turunculaşır. Ak pelikanlar, su yaşamına çok iyi adapte olmuştur. Kuvvetli bacakları ile perdeli ayakları su içinde kolay ilerlemesin sağlarken su yüzünden de kolayca havalanmasına yardımcı olur. Yuvalarından beslenmek için 100 km'ye kadar avlanmak için uçarlar. Bazı durumlarda, balık dışında diğer kuşların yavrularını yiyerek de beslenirler.

Geçit kuşlarıdır. Keskin Viraj ve Büyük Çamlıca Tepesi üzerinden geçişleri kaydedilmiştir. Yıl içerisinde düzensiz olarak birkaç adet Büyükçekmece ve Terkos Gölü’nde kalabilir.

Ak pelikanların üremesi, ılıman bölgelerde nisan ile mayıs ayında gerçekleşir. Ak pelikanlar koloniler hâlinde bir arada ürerler. Dişi kuş ortalama iki yumurta yumurtlar. Yuva yerleri değişkenlik gösterebilir. Yavruların bakımını erkek ve dişi birlikte yapar. Kuluçka süresi yaklaşık olarak 29 ila 36 gün arasındadır.

İnsanlar tarafından, avlanma ve üreme alanlarının işgali Ak pelikanların popülasyonunun azalmasına neden olan faktörler arasındadır. Popülasyonlarının özellikle Avrupa, Asya ve Kuzey Afrika'yı içine alan bölge azaldığı gözlemlenmiştir.

Kanat Genişliği: 150-170 cm

Boyu: 1,2-1,5 m

Ağırlığı: Maks. 3,5 kg (dişileri erkeklere göre çok az farkla hafif)

Gaga: Aşağı doğru eğik gagalarıyla yiyecekleri çok zor ortamlarından dahi çıkarabilirler.

Besin kaynakları: Yengeç, karides, artemia vb. eklem bacaklı hayvanları, karınca larvası ve yosun.

Flamingolar (Phoenicopteriformes), Anadolu'da Allı turna olarak da bilinir. Flamingolar büyük topluluklar halinde, durgun sularda; göl, tuz gölü ya da lagünlerde yaşarlar. En büyük tür Avrupa ve Asya'da yaşayan pembe flamingolardır. Bulundukları ortamda kuş gruplarının birey sayısı 1 milyona ulaşabilir. Büyükçekmece Gölü az sayıda flamingoya ev sahipliği yapmaktadır.

Göçmen flamingolar, yuvalama alanlarına giderken yolda dinlenme sırasında çiftleşme danslarını düzenlerler. Yolda eşleşen çiftler iki hafta içinde yuva yaparlar. Bu kuşlar kışın soğuk geçen yerlerden ılıman mevsimin görüldüğü yerlere göç ederler.

Savunmasız oldukları için genelde geceleri uçar ve ıssız bölgelerde ürerler. Yuvaları koniktir her dişi, bir adet yumurta bırakır. Yavrular yumurtadan çıkana kadar hem dişi kuş hem erkek kuş sırayla kuluçkaya yatar. 30-32 günde yavrular yumurtadan çıkar. Yumurtadan çıkan yavrular gri renklidir. İki aylık olana kadar anne ve babaları tarafından beslenir. 100 gün üzeri olgunluğa ulaşınca uçarak ayrı topluluklar oluştururlar. Mevsimsel veya düzenli üreme görülmez. Her yıl veya 3-4 yılda bir kere yumurtlayanları da tespit edilmiştir.